İspanyol Devriminin yenilgisinden bu yana otuzbeş yıl geçti. Ama bu yenik ve yaşlanmış devrim dürüst, başı dik tavrını hala yitirmemiştir. Kadınların ve erkeklerin ömürleri boyunca uğruna savaş verdikleri İspanyol Anarşizmi asla toplumun kenarında bir tarikat, entellektüel bir moda, ateşli bir burjuva oyunu olmadı.İspanyol anarşizmi, bir proleter kitle hareketiydi. Onun –manifesto ve sloganların verdiği izlenim lerin aksine- bugünkü öğrenci grupları nın yeni anarşizmi ile çok az bir ilgisi vardır. Fikirlerini Paris Mayıs’ında ve diğer yerlerde tanıdıkları Rönasans’a, bu seksenlikler karışık duygularla geri dönüp bakıyorlar. Hemen hemen hepsi hayatları boyunca elleriyle çalıştılar. Onlardan birçoğu bugün hala inşaata ya da fabrika gidiyor. Genellikle küçük işletmelerde çalışıyor lar. Belli bir gururla kimseye muhtaç olmadıklarını, kendi ekmeklerini kendilerinin kazandığını göylüyorlar; her biri, kendi mesleğinde birer yetenektir. ”Boş zaman toplumu”nun parolaları, avarelik ütopyası yabancıdır onlara. Küçük evlerinde gereksiz hiçbir şey yoktur; müsrifliği ve meta fetişizmini tanımazlar. Yalnız kullanım değeri önemlidir onlar için. Kendilerini rahatsız etmeyen bir darlıkta yaşarlar. Sessiz sedasız, polemiksiz; tüketim normlarını görmezlikten gelirler..

Gençlerin kültür ile olan ilişkileri onlar için endişe vericidir. Gününü gün edenlerin “eğitim” kokan herşeye alayla bakmalarını anlayamazlar. Bu yaşlı işçiler için kültür iyi bir şeydir. Buna şaşmamak gerekir; çünkü onlar abeceyi ele geçirmek uğruna kan ve ter döktüler. Küçük, karanlık odalarında televizyon yoktur ama kitaplar vardır. Burjuva kökenli olsalar da sanatı ve bilimi bir kenara atmak rüyalarında bile aklına gelmez. Bilincini sırf resimli romanlar ve rock müziğinin yönlendirdiği bir “çevre”nin cahilliğini anlamazlar. Çok eski anarşist öğretileri ciddiye alan “cinsel özgürlüğü” susarak geçiştirirler.